در شعر درمانی نیز به عنوان یک روش درمانی نوین و خلافانه، از یک بیان هنری (شعر) ) (همچون تصویرگری یا تندیس گری در هنردرمانی) در فرایند درمان سود جسته می شود.
بر حسب نظر لرنرا (۲۰۰۱: کرزینی، ۲۰۰۱) امکانات موجود در شعر( یعنی بروز عواطف و هیجانات در قالب استعاره ۲۶، تشبیه وریتم می تواند - در دستان یک درمانگر متبحر - منجر به یکپارچگی تجربه های فرد از خودش، رشد بینش و توسعه فهم و گستره آگاهی فرد نسبت به بخش های پراکنده خویشتن فرد بوسیله یکپارچه کردن هوشیاری - یعنی یکپارچگی و وحدات هیجانات ، شناختارها و تصورات - شود.
در شعر درمانی که تاکید بر «واکنش شخص» است (برعکس آنچه که در کارگاهها و شب شعرها رخ میدهد یعنی تاکید بر شعر)، اساساً شعر به عنوان «وسیله ای کمکی و جنبی » عمل می کند که می تواند بصورت فرد با فرد یا گروهی بکار گرفته شود.