افراد اغلب کنترل نگرانی را دشوار می یابند. با این حال، این بدان معنا نیست که نگرانی به آسانی قابل کنترل نیست.
بیمار و درمانگر فراشناختی باید ماهیت کنترل ممکن و غیرممکن و راهبردهای مؤثر و غیر مؤثر در نگرانی را درک کنند.
نگرانی نوعی پردازش مفهومی کند است که شامل تفکر و تعمق دربارهی رویدادهای نسبتاً جدید در آینده و راه های مقابله با آنها است.
نگرانی به آسانی بر اساس بازخوردی که از منابع درونی یا بیرونی دریافت می شود، تعدیل می شود.
ماهیت راهبردی هشیارانه نگرانی نشان دهنده آن است که نگرانی نسبت به سطوح بالای کنترل ارادی حساس است، حتی اگر آگاهی از این نوع کنترل کم باشد یا وجود نداشته باشد.
بااینحال، بسیار مهم است که بین افکار مزاحم که بیشتر خود آیند و غیرارادی هستند و به عنوان برانگیزاننده های نگرانی عمل می کنند و ماهیت مفهومی پایدار نگرانی که پاسخی به این نوع افکار مزاحم است، تمایز قائل شویم.
یکی از اهداف درمان فراشناختی، کاهش یا متوقف کردن تفکر مفهومی (مبتنی بر نگرانیا ۲۵۰) در پاسخ به افکار مزاحم است.
در درمان فراشناختی، درمانگر و بیمار به دنبال این نوع کنترل هستند و نه کنترل یا سرکوب افکار مزاحمی که برانگیزاننده نگرانی میباشند.
علاوه بر این، در درمان فراشناختی، کنترل تفکر مداوم (درجا مانده) یا نگرانی به عنوان روشی برای چالش با باورهای فراشناختی به کار برده می شود.