در این نوع نمونه گیری، افراد جامعه براساس راحتی نسبی دسترس به آن ها تعریف می شود که به آن نمونه گیری اقتضایی ھم گفته می شود.
مثلاً مشاور یک مدرسه به همه دانش آموزانی که جهت مشاوره نزد وی آمده اند، مصاحبه می کند.
یا گزارشگری که هر عابر پیاده ای که عبور می کند، درباره موضوع خاصی مصاحبه و گفتگو می کند.
یا استاد دانشگاهی که فقط از دانشجویان کلاس خود به عنوان نمونه پژوهشی استفاده می کند، یا روان پزشکی که نمونه را از بیماران خود انتخاب می کند، مثال های روش نمونه گیری در دسترسی است.
این روش، چون منطق و زیربنایی تصادفی ندارد، اتفاقی است و قابلیت تعمیم آن ضعیف است.