مدل مواجهه مدل اصلی درمان است. درمانگر باید به طور مکرر به مفاهیم اساسی ای که در گذشته مطرح شد، برگردد و از آنها استفاده کند.
هر توضیح روان پویشی یا زیست شناسی دیگری که توسط مراجعان پیشنهاد می شود اگر خارج از چارچوب مدل درمانی نباشد، مورد بحث قرار گیرد.
حتی اگر مراجعی با این الگو موافقت نکند، درمانگر باید تلاش کند تا آن را به گونهای مطرح کند که در باورهای شخصی که مراجع در مورد عوامل نگهدارنده یا سبب شناسی اضطراب اجتماعی دارد، تأثیرگذارد و باعث شود تا این اطلاعات برای مراجعان قابل فهم شود.
یکی از همکارانتان از شما میخواهد که در مورد موضوعی که تسلط خوبی در مورد آن ندارید در مقابل جمع صحبت کنید.
چه احساسی خواهید داشت؟
(بیرون عمل می کنید که باعث می شود خودتان را ناراحت احساسی کنید. برای مثال، شما ممکن است به دوستتان بگویید که قادر به انجام سخنرانی برای او نیستید یا ممکن است سخنرانی کوتاهی داشته باشید یا دارو مصرف کنید یا حتی برای این که احساس بهتری در خودتان ایجاد کنید الکل مصرف کنید (مثال های بیشتری بیرون بکشید).
در سایر موقعیتهای اجتماعی، ممکن است نتوانید فردی را برای یک قرار ملاقات دعوت کنید، نتوانید یک مکالمه را شروع کنید و یا شغلی را انتخاب کنید که شما را از این موقعیتها دور کند.
این مسئله اجتناب نامیده می شود. اجتناب به صورت عدم انجام یا انجام کاری به قصد اجتناب از مواجهه با اضطراب تعریف می شود.
اجتناب وارد نشدن به موقعیتهای ترسناک، فرار کردن از موقعیتهای ترسناک، مصرف دارو، پریشان کردن خود، استفاده از تکنیکهای تنفسی و غیره را شامل می شود.
اجتناب دو پیامد دارد:
اول این که شما احساسی می کنید که با اجتناب کردن تا حدی اضطرابتان کاهش مییابد. این یک پیامد کوتاه مدت مثبت است.
با این وجود، اجتناب یک پیامد بلند مدت منفی نیز دارد. شما همیشه در این موقعیت خاص احساس اضطراب خواهید کرد.
اجتناب، باعث میشود که اضطراب شما باقی بماند. بعلاوه اجتناب به موقعیتهای اجتماعی دیگر هم کشیده می شود و جنبه های بیشتری از زندگی شما را در بر میگیرد.
به طور خلاصه، اضطراب اجتماعی بہئے خاطر یک عادت بدی که اجتناب نامیده می شود باقی میماند.