دوران خردسالی و محیط هایی که در آن حضور دارند فرصتهایی استثنایی جهت رشد مهارتهای ارتباطی در اختیار آنها قرار میدهد: باز موقعیتهای بازی نقش یا موقعیتهای حل مسأله که طرح ریزی خوبی داشته باشند باعث می شوند کودکان به برقراری ارتباط و مشارکت در بازی همیارانه تشویق شوند. وقتی کودکان تمایل به تنها بازی کردن یا بازی های موازی داشته باشند (همانند اکثر کودکان تیز هوش) نقش بزرگسالان برای اینکه مطمین شوند بازی مشارکتی و همیارانه اتفاق خواهد افتاد بسیار حائز اهمیت است.
راهنمایی مهربانانه و پرسش دقیق از نظرات و افکار کودکان توسط بزرگسالان میتواند منجر به ارتباط بین کودکان شود. این عمل به کودکان کمک می کند تا نظرات و احساسات دیگران را در نظر گرفته و شروع به برقراری ارتباط با اطرافیان بکنند حتی اگر آنها افکار متفاوتی داشته باشند. نقش بازی کردن با "بزرگسالان ماهر " باعث افزایش توانایی آنها در برقراری ارتباط با بزرگسالان می شود. برای مثال: پرستار ارتوپدی که در بیمارستان مشغول به کار است دانش فنی و واژگان تخصصی خود را وارد فرایند نقش بازی کردن می کند که ما قادر به ارائه این اطلاعات نیستیم. پرستار همچنین به کودکان کمک می کند تا مدل کاردستی از تجهیزات بیمارستان را درست کنند.
کار با این کودکان در قسمتی از بیمارستان و در طی فعالیتهای هنری به پرستار اجازه میدهد.دربارہی نحوہ کار تجہیزات، نحوہی شکل گیری استخوانہا وحفظ سلامت آنہا بحث و گفتگو کند. پرستار همچنین می تواند با استفاده از دانش و مهارت فنی خود و نیز با استفاده از تجارب کودکانی که قبلا در بیمارستان بودهاند درباره ویژگیهای ضروری یک پرستار صحبت کند. مشارکت و همیاری در انجام تکلیف، بحث در مورد جزییات فنی و استفاده از اطلاعات سایر کودکان باعث می شود کودکان توانمند و باهوشی بتوانند به طرز مناسبی به چالش کشیده شوند و در عین حال احساسی کنند که بخشی از بحث گروهی هستند.
موضوع پیشنهادی تحقیق روانشناسی :
| بررسی اثربخشی بازی درمانی به شیوه ایفای نقش بر مهارت های ارتباطی نوجوانان |