موضوع تحقیق مشاوره و روان درمانگری مشاوره و روان درمانگری

جز مورنو، بلاتنر و کیپر درمان و کردن به سویی درمان افراد در گروه درمان افراد در انزوا معتقد است که «روان نمایشگری نمود دهنده نقطه روگردانی تی مورنوا روش های کلامی به سوی درمان با روشی های عملی است.» جی، ال، مورنو در عوض واداشتن اشخاص به صحبت درباره امیدها، رؤیاها و تلاش های خودشان از انها میخواست که با نشان دادن احساسی ها وضعیتهای خودشان در حضور اعضای گروه با او کار کنند.

در گروه های روان نمایشگری محیطی فراهم میشود که می شود افراد در درک خویشتن پیشرفت کنند و بینش خود را نسبت به خود بهبود بخشند. روان نمایشگری کمک می کند تا خزانه نقش های فردی و مهارتهای رفتاری مرتبط با آنها توسعه یابد. بعلاوه به کارگیری این رویکرد امکان آزادسازی انرژی منفی تعارضها و هیجان های بازداری شده یا سرکوب شده را به وجود میآورد. به اعتقاد مورنو انسان در گروه زاده شده، در گروه زندگی و کار می کند، در گروه بیمار شده و لاجرم میتواند در گروه معالجه شود.مجموعاً یک گروه با رویکرد روان نمایشگری از درمان جو، صحنه نمایش، کارگردان یا رهبر گروه، ایگوهای کمکی (سایر اعضا، یاردرمانگر) تشکیل میشود. کارگردان به درمان جو نقش میدهد و دیگر بازیگران نقش ایگوهای کمکی را بازی می کنند. تماشاگران می توانند پذیرش و احساس درک شدگی را فراهم آورند و حتی همزمان در نمایش شرکت کنند.

در این رویکرد اعضای گروه به نحوی ایفای نقش می کنند که گویی در حال اجرای یک نمایش هستند. این بازیگری تا حدودی منجر به پالایش روانی و خودانگیختگی میگردد که بینش و خودآگاهی اعضای گروه را ارتقا می دهد. به باور مورنو اجرای یک وضعیت، شنیدن پاسخ های ایگوهای کمکی و حس کردن واکنش های تماشاگران به نوع عمیق تر پالایش و خودآگاهی منتهی می گردد. او معتقد بود این عمل بسیار مؤثرتر از صرف گفتگو با درمانگر است. ممکن است از اعضای گروه خواسته شود نقش خود یا نقش یک نفر دیگر را بازی کند. گاهی هم از آنها خواسته می شود در میانه نمایش نقش هایشان را عوض کنند. موضوع نمایش میتواند برگرفته از رخدادی در گذشته شخص یا رخدادی نگران کننده و مربوط به آینده است.


موضوع پیشنهادی تحقیق مشاوره :

بررسی اثربخشی مشاوره و روان درمانگری گروه با رویکرد روان نمایشگری بر تعارضها و هیجان های بازداری شده