موضوع پیشنهادی روانشناسی درباره بازی درمانی

کودکان ضمن بازی، به فعالیتهای بدنی، عقلی و اجتماعی نیز می پردازند. بازی را چندگونه تعریف کرده اند، جرسیلد می گوید: «بازی کودک یک کار جدی است». فرانک می نویسد: «بازی راهی است که به کودک آنچه را که کسی نمی تواند به او بیاموزد، یاد میدهد». بعضی نیز بازی را زندگی کودک دانسته اند. به طور کلی، میتوان گفت بازی هر نوع فعالیتی است که فرد برای لذت بردن انجام می دهد، بدون این که به نتیجه نهایی آن توجه داشته باشد یا منتظر باشد پاداشی دریافت کند. فرد با کمال میل و بدون اجبار، بلکه فقط برای سرگرمی و لذت بردن، به بازی می پردازد. فرق بازی با کار روزانه در این است که دومی برای رسیدن به یک هدف معین انجام می گیرد، نه برای لذت بردن. از نظر کودک، فعالیتهای آزاد، بازی شمرده می شوند، ولی آنچه را که بزرگسالان برای او تعیین میکنند از قبیل: انجام تکالیف مدرسه، کمک کردن در کارهای خانه، کار تلقی می کند. همچنین بازی یک رفتار فطری عمومی است که در همه موجودات زنده دیده می شود و یکی از مهمترین عوامل و وسایل رشد و تکامل و یادگیری است. به عبارت دیگر، کودک بازی می کند تا رشد و پرورش یابد (مدیریت مراکز مشاوره و راهنمایی ،خانواده)

مشخصه های بازی:

۱- بازی امری فطری و غریزی است. ۲- مغایر با وظیفه است. یعنی هر چیزی که وظیفه باشد، بازی نیست. ۳- حالتی غیر جدی و دلخواه است. ۴- انتخاب بازی همراه با طیب خاطر است و فرد هم بازیش را خودش انتخاب می کند. ۵- بازی دارای تخیلی است. ۶- همراه با فعالیت، که ممکن است این فعالیت جسمی، ذهنی یا هر دو باشد. ۷- بازی از نظر بازی کننده، نه از نظر مربی و راهنما، هدف ندارد. ۸- جنبه سرگرمی و لذت جویی دارد. ۹- به نیازها، استعداد و تواناییهای بازی کننده بستگی دارد (ریاحی، ۱۳۸۰).

بازی برای کودک مانند نفس کشیدن یک امر طبیعی است و به همان اندازه هم برای رشد وی ضرورت دارد. ما خواه به بچه ها اجازه بدهیم و خواه ندهیم آنها از بازی دست نخواهند کشید و چه آنها را راهنمائی بکنیم و چه نکنیم آنها خود به این کار اشتغال خواهند ورزید. مرحوم دهخدا برای بازی معانی بسیاری مانند هزل، مزاح، خوش طبعی، سهل انگاشتن، به شوخی گرفتن، بیهوده، فریب، شیوه، محبت، امر مهم، واقعه اتفاقی، نمایشی، بازیهای ورزشی، نیرنگ، رقصی، قمار و اهمیت ندادن را در ادبیات فارسی یافته و خود، بازی را اینگونه معنا کرده است: هر کاری که مایه سرگرمی باشد، رفتار کودکانه و غیرجدی برای سرگرمی، کار تفریحی.

پیاژه روانشناس مشهور برای شناخت بهتر بازی، آن را با کار مقایسه کرده و به منظور تمیز این دو نوع فعالیت انسانی، پنج ضابطه زیر را ارائه نموده است: ۱- بازی فعالیتی است که هدفش در خود آن نهفته است، درحالی که هدف کار در خارج آن قرار دارد. ۲- بازی فعالیتی است که فرد آن را اختیار می کند، درحالی که کار خاصیتی اجباری و الزامی دارد. ۳- بازی فعالیتی است که انجام آن خشنودی و خوشحالی بازی کننده میگردد، و حال آنکه کار ضرورتاً خوشایند نیست. ۴- بازی از قید سازمان آزاد و رهاست، درحالی که کار معمولاً با سازماندهی همراه است. ۵- بازی از کشمکش و پرخاش به دور است، و حال آنکه ماهیت کار گرایش آشکاری به سوی کشمکش و پرخاش دارد.


موضوع پیشنهادی روانشناسی درباره بازی درمانی :

بررسی اثربخشی بازی درمانی بر روابط والد-فرزندی در کودکان مبتلا به اوتیسم